Święty Walenty

Święty Walenty

Walenty z Terni lub Walenty z Rzymu (ur. ok. 175 lub 226 w Interamnie, zm. ok. 269/270 w Rzymie) – biskup i męczennik chrześcijański, święty Kościoła katolickiego i syryjskiego, wspominany też przez Kościół anglikański i luterański (LCMS).

Święty Walenty nie występuje na najwcześniejszym wykazie rzymskich męczenników, Chronografie z 354, chociaż patronem kompilacji Chronografu był zamożny rzymski chrześcijanin o imieniu Valentinus. Jednak znajduje się w Martyrologium Hieronymianum który powstał między 460 a 544 na bazie wcześniejszych lokalnych źródeł.

W źródłach takich, jak Martyrologium Rzymskie, Catholic Encyclopedia i innych postać o tym imieniu pojawia się trzykrotnie: pierwszy – jako kapłan rzymski, ścięty w czasie prześladowań chrześcijan za panowania cesarza Klaudiusza II Gockiego, drugi – jako biskup Terni koło Rzymu, przy czym obaj pochowani zostali wzdłuż Via Flaminia na zewnątrz Rzymu, w różnych odległościach od miasta. Wobec braków materiałów źródłowych potwierdzających istnienie dwóch różnych Walentych uważa się, że jest to ta sama osoba. Trzeci miał być świętym, który cierpiał tego samego dnia wraz z licznymi towarzyszami w rzymskiej prowincji Afryki, o których nic więcej nie wiadomo. Kwestią pozostającą nierozstrzygniętą pozostaje, czy kult zawędrował z Rzymu do Terni, czy odwrotnie.

Walenty z wykształcenia był lekarzem, z powołania duchownym. Żył w III wieku w Cesarstwie rzymskim za panowania Klaudiusza II Gockiego. Cesarz ten za namową swoich doradców zabronił młodym mężczyznom w wieku od 18 do 37 lat wchodzić w związki małżeńskie. Uważał on, że najlepszymi żołnierzami są legioniści niemający rodzin. Zakaz ten złamał biskup Walenty i błogosławił śluby młodych legionistów. Został za to wtrącony do więzienia, gdzie zakochał się w niewidomej córce swojego strażnika. Legenda mówi, że jego narzeczona pod wpływem tej miłości odzyskała wzrok. Gdy o tym dowiedział się cesarz, kazał zabić Walentego. W przeddzień egzekucji Walenty napisał list do swojej ukochanej, który podpisał: „Od Twojego Walentego”. Egzekucję wykonano 14 lutego 269 roku.

Już w IV wieku grób świętego otoczony był kultem. Papież Juliusz I wybudował nad tym grobem bazylikę, a papież Teodor I odrestaurował ją.

Wskutek splotu zwyczajów ludowych, folkloru i legend był uważany za obrońcę przed ciężkimi chorobami (zwłaszcza umysłowymi, nerwowymi i epilepsją), a w Stanach Zjednoczonych, Anglii i współcześnie w Polsce został uznany za patrona zakochanych.

Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim na mocy decyzji papieża Gelazjusza I obchodzone jest od 496 roku w dniu 14 lutego[10][11][12], jako Dzień św. Walentego (Walentynki), aczkolwiek Paweł VI usunął Walentego z oficjalnego kalendarza liturgicznego, poświęcając 14 lutego świętym Cyrylowi i Metodemu.

14 lutego to Dzień Świętego Walentego także w Luterańskim kalendarzu świętych[13]. Kościół anglikański umieścił go w swoich przedreformacyjnych kalendarzach i przywrócił jego wzmiankę jako biskup i męczennik w swoim Modlitewniku powszechnym, a większość prowincji Wspólnoty anglikańskiej obchodzi jego święto[14][15]. Kościół rzymskokatolicki umieszcza go na swojej oficjalnej liście świętych – Martyrologium Romanum. Dzień ten był również obecny w Ogólnym kalendarzu rzymskim mając rangę święta prostego do 1955 roku, kiedy papież Pius XII zredukował wszystkie takie święta zaledwie do rangi wspomnienia w ramach innej celebracji. Rewizja Ogólnego Kalendarza Rzymskiego z 1969 r. usunęła nawet tę wzmiankę, pozostawiając ją do włączenia tylko w kalendarzach lokalnych, takich jak kalendarz Balzan (Malta). Jego upamiętnienie miało miejsce jeszcze w Mszale Rzymskim z 1962 r., a zatem jest obchodzone także przez tych, którzy w okolicznościach wskazanych w Motu proprio autorstwa Papieża Benedykta XVI z 2007 r. pt. Summorum Pontificum, korzystają z tego wydania.

św. Walenty jest czczony także w Kościele Anglii w dniu 14 lutego[16].

6 lipca to data, w której Kościół prawosławny celebruje rzymskiego prezbitera Walentego; w dniu 30 lipca obchodzone jest święto hieromęczennika Walentego, biskupa Interamny[17][18]. Członkowie Greckiego Kościoła Prawosławnego o imieniu Valentinos (mężczyzna) lub Valentina (kobieta) mogą obchodzić swoje imieniny w zachodnim kalendarzu kościelnym, który przypada na 14 lutego[19]

Angielscy XVIII-wieczni antykwariusze Alban Butler i Francis Douce, zauważając niejasność tożsamości Świętego Walentego, sugerowali, że Dzień Świętego Walentego został stworzony jako próba zastąpienia pogańskiego święta Luperkalii (które przypadało w Rzymie w połowie lutego). Ten pomysł został ostatnio odrzucony przez naukowców i badaczy, takich jak profesor Jack B. Oruch z Uniwersytetu Kansas, Henry Ansgar Kelly z Uniwersytetu Kalifornijskiego[20] oraz profesora Michaela Matthew Kaylora z Uniwersytetu Masaryka[21]. Wiele z obecnych legend charakteryzujących Świętego Walentego zostało wymyślonych w XIV wieku w Anglii, zwłaszcza przez Geoffreya Chaucera i jego kręgu, kiedy święto 14 lutego po raz pierwszy powiązało się z miłością romantyczną[22].

Oruch zarzuca, że tradycje związane z „Walentynkami”, udokumentowane w poemacie Chaucera pt. Sejm ptasi i osadzone w fikcyjnym kontekście starej tradycji, nie istniały przed Chaucerem[23]. Twierdzi, że spekulatywne wyjaśnienie sentymentalnych obyczajów, pozujące jako fakt historyczny, wywodzi się z XVIII-wiecznych antykwariuszy, w szczególności Albana Butlera, autora Księgi Lives of the Saints, i zostało uwiecznione nawet przez szanowanych współczesnych uczonych. We francuskiej XIV-wiecznej iluminacji rękopisu z Vies des Saints, święty Walenty, biskup Terni, nadzoruje budowę swojej bazyliki w Terni; nie ma tu żadnej sugestii, że biskup był patronem zakochanych[24].

W średniowieczu wierzono, że ptaki łączą się w pary w połowie lutego. Było to wówczas związane z romansem Walentego. Chociaż te legendy się różnią, Walentynki są powszechnie uznawane za dzień romansu i oddania.

W ikonografii Walenty przedstawiany jest najczęściej w stroju kapłana z kielichem w lewej ręce, a z mieczem w prawej lub w stroju biskupa w momencie, gdy uzdrawia chłopca z padaczki.

Najważniejszym miejscem kultu św. Walentego jest bazylika jego imienia w Terni, na srebrnym relikwiarzu ze szczątkami patrona umieszczono inskrypcję „Święty Walenty patron miłości”. Co roku w niedzielę poprzedzającą dzień 14 lutego, przybywają do bazyliki pary narzeczonych z całych Włoch i świata, w celu złożenia przyrzeczenia miłości. W roku 1997 list do par narzeczonych przesłał również Jan Paweł II, a jego przesłanie wyryto na marmurowej tablicy przy grobie świętego Walentego[25].

Kult św. Walentego najszybciej upowszechnił się na terenach południowo-wschodniej Polski, gdzie obrany został patronem Przemyśla i archidiecezji przemyskiej[26]. Do Polski wraz z kultem św. Walentego trafiły również obchody walentynkowe przeniesione przez z osadników z Bawarii i Tyrolu[27]. W parafiach Podkarpacia, które mają za patrona św. Walentego m.in. Futomie[28], Wiązownicy, Wysokiej i przed ołtarzem św. Walentego w Hoczwi świętuje się w tym dniu patrona uroczystości. W Wielichowie znajduje się słynący cudami wizerunek św. Walentego, przed którym odprawiana jest dziewięciodniowa nowenna przed dniem Jego wspomnienia. W całej Polsce imię Walenty nadawane jest na chrzcie od schyłku średniowiecza. Przed relikwiami świętego modlono się w Polsce podobnie jak w Niemczech o zdrowie.

Poza Polską relikwie św. Walentego znajdują się m.in. :

W lutym 2017 roku Cicero Moraes zrekonstruował twarz świętego Walentego z czaszki pochodzącej sprzed 1700 lat, przechowywanej bazylice Santa Maria in Cosmedin w Rzymie[33][34].

Jesteśmy wdzięczni, że jesteś z nami, czy podoba Ci się to co robimy? Wesprzyj nas, zobacz również nasz pracę na kanale Youtube i kliknij subskrybuj. Zapoznaj się również listę pieśni i modlitw, a także przyjrzyj się bliżej wszystkim Świętym i Błogosławionym.

Święci: Święty Walenty